Hondenliefde

Weer eens even wat anders dan Chica’s verhaal.

Keer op keer blijft de trouwheid van honden mij verbazen of eigelijk verwonderen!

Vroeger tijdens onze vakanties in Zwitserland wilde ik op een gegeven moment niet meer mee wandelen met mijn ouders omdat ik dat saai vond. In het dorpje waar we altijd heen gingen was een restaurantje, in dat restaurantje gingen we regelmatig eten en het was mij meteen opgevallen dat ze een hele lieve hond achter in het restaurant hadden liggen. Op een dag durfde ik te vragen of ik deze hond zo af en toe mocht uitlaten. De eigenaren van het restaurant waren meer dan blij dat ik dat vroeg want ze hadden het vaak erg druk en dan kwam de hond niet helemaal aan z’n trekken.

Zo nam ik bijna elke dag deze onwijs lieve hond mee op lange wandelingen door de sneeuw. Maar aan het einde van de vakantie gingen we natuurlijk weer naar huis en moest ik Bono, want zo heette hij, achter laten, wat altijd erg moeilijk was!

De een na laatste keer dat we weggingen was het twee jaar voor we weer terug gingen en ik had hem natuurlijk maar een weekje elke dag uitgelaten dus ik ging er niet vanuit dat hij me zou herkennen. Toen we weer terug in het dorpje waren liep ik achterom naar het plaatsje waar hij altijd lag en riep hem, waaks als hij was begon hij hard te blaffen en te grommen maar na een tijdje ging hij zijn neus gebruiken en zijn gedrag switchte meteen, hij sprong op rende naar me toe en vloog me in de armen.

Dat moment zal ik nooit vergeten, ik ben nog nooit zo warm welkom geheten ergens.

Aan dit verhaal moest ik weer denken omdat ik vandaag ergens naar toe moest, die afspraak stond al lang gepland en puur toevallig hadden die mensen vandaag een hond in de dagopvang waar ik van de zomer op gepast heb en veel uitgelaten heb. Deze hond is inmiddels herplaatst en ik wildehem dolgraag nog eens zien maar ik had niet durven hopen dat, dat ooit nog zou gebeuren. Wat was het een verassing hem vandaag weer te zien, ook hij herkende me pas toen hij echt zijn neus ging gebruiken en was ontzettend blij. Het blijft zo bijzonder om die loyaliteit en liefde van honden te mogen ervaren! We kunnen denk ik nog heel wat leren van de ongelofelijke onvoorwaardelijke liefde van honden!

Afscheid nemen

Ik weet niet meer hoe oud ik was toen ik voor het eerst alleen een rondje met een hond heb gelopen. Ik weet nog wel goed welke hond dat was. Dat was Sadie, de schotse collie.

Sadie heeft mij samen met haar baasje zoveel over honden geleerd en heeft mij zoveel van honden laten houden.

Door Sadie ben ben ik heel erg van het wandelen met honden gaan houden en daardoor kreeg ik twee uitlaat hondjes: twee Spaanse ex-zwerfhondjes, Luna en Chico. Deze honden werden mijn beste hondenmaatjes en hebben mij ontzettend veel geleerd. Na luna en Chico volgde er nog veel meer uitlaat hondjes zoals Guaro ook aan Spaanse ex-zwerfhond.

En nu langzaam een voor een heb ik afscheid moeten nemen van deze honden. Van Chico al ruim drie jaar geleden, dat was voor mij super heftig toen. Hij was totaal onverwacht opeens erg ziek en moest ingeslapen worden. Ik weet nog hoe zwaar ik het daar mee had, ik ben zijn baasje zo onwijs dankbaar dat ze mij toen heeft meegenomen in het hele proces van afscheid nemen en dat ik mee mocht naar de dierenarts toen hij ingeslapen werd. Ook hier heb ik weer veel van mogen leren. Zo’n twee jaar geleden is Guaro ook ingeslapen, hij was altijd al zwak en het ging niet zo goed met hem maar zijn baasje had mij hellaas niets verteld dus dat was wel even schrikken.

Het zijn allemaal “maar” mijn uitlaathondjes en ik denk dat niet veel mensen beseffen dat ik ook om die honden super veel geef! Gelukkig heb ik geleerd hier goed mee om te gaan anders was het onmogelijk om afscheid te moeten nemen van zoveel hondjes! Ik ben hun baasjes super dankbaar voor het vertrouwen dat ze mij gegeven hebben met hun honden, alle honden hebben mij veel geleerd en ik heb veel mooie wandelingen mogen maken met ze. Deze mooie herinneringen van alle hondjes zullen mij altijd bijblijven.

Een tijdje terug moest Luna helaas ook ingeslapen worden.

Nu de hond waar het allemaal mee begon Sadie ook. Het voelt alsof er een soort einde komt aan een bepaald tijdperk. Het gaat heel raar zijn om Sadie, Chica’s beste vriendinnetje nooit meer te zien de hond die mij zoveel geleerd heeft zal voor altijd een speciaal plekje in mijn hart hebben! Als haar baasje dit leest wens ik haar heel erg veel sterkte! Sadie heeft een geweldig leven gehad. Lieve Sadie rust zacht we gaan je heel erg missen en we zullen je nooit vergeten!

Chica’s jachtinstinct

Voor de verandering eens een filmpje!

Vonden jullie het leuk? Vaker filmpjes doen?

Deel vijf Chica’s verhaal

Ik moet best vaak eventjes alleen thuis zijn dat vind ik helemaal niet erg. Op een keer was ik weer even alleen en toen kwam het baasje thuis met nog twee meisjes, ik mocht nu al regelmatig los en nu ook weer. Ze waren gezellig aan het kletsen en ik volgde hun rustig, plots kwamen er twee golden-retrievers op me af stormen, ik schrok en rende naar mijn baasje, maar dat hielp niet ze kwamen achter me aan met mijn start tussen mijn benen rende ik tussen de bomen door over takken en planten. Ze bleven maar achter mij aan gaan. Ik hoorde en zag niks meer ik was in paniek en bleef maar rondjes rennen en op eens viel ik in de sloot, het koude water drong door mijn warme vacht heen, de Goldens bleven aan de kant van het water staan blaffen en grommen. Ik hoorde mijn baasje, geschrokken en geïrriteerd roepen “hou je honden eens bij je”. Ondertussen was ik veilig naar de overkant gezwommen en aan de kant geklommen, ik had het water er mijn drijfnatte vacht geschut en was gaan zitten. Mijn baasje riep me, eerst rustig maar later paniekerig. Ik wilde wel komen maar ik durfde niet mijn lichaam weigerde weer in het water te gaan. Piepend zat ik daar met mijn baasje huilend en roepend tegenover me. Mensen passeerde en keken, sommige bleven staan en probeerde te helpen. Het baasje bleef huilen ze trok haar schoenen uit en liep de vieze blubbersloot in maar algauw werd het te diep en ging ze terug.  Ik bleef daar zitten, zachtjes piepend. Een uur ging voorbij er liep weer iemand langs. Een wat oudere vrouw bleef staan en vroeg aan de twee andere meisjes wat er aan de hand was, ze praten wat en ook mijn baasje kwam er bij staan terwijl ze probeerde haar tranen te drogen. Ze praten nog wat en ook deze mevrouw vertrok weer met haar bruine kruising herder die een beetje op mij leek alleen had ze een bal in haar mond en daar hield ik niet van. Mijn baasje leek wel wat meer op haar gemak nu, ze riep ook niet meer naar me. Na nog een tijdje zitten zag ik de vrouw weer, ze kwam van achter rustig op me af lopen met haar hond naast haar. Het baasje riep wat naar haar en gooide mijn riem over de sloot naar haar toe, ik schrok me rot en rende een eind opzij zodat hij niet op mij zou belande. De vrouw bond haar hond vast en klom over het hek en deed me, mijn riem om. Plots rook ik weer een bekende geur en daar was Jenny het baasje van mijn beste hondenvriendinnetje. Hellaas zonder Sadie, mijn vriendinnetje. Samen namen zij mij mee onder het hek door en langs velden zonder mijn baasje, ik zag haar niet meer en ik rook haar ook niet. Na een stukje lopen kwam mijn baasje ook weer aanlopen en toen liepen we weer verder nadat mijn baasje de oude vrouw met haar kruising herder heel erg bedankt had. Ze vertelde toen dat ze al 83 jaar oud was, dat zei mij niet zoveel maar mijn baasje vond het volgens mij heel bijzonder. Ik voelde dat mijn baasje haar heel dankbaar was. Van de zenuwen moest ik heel nodig plassen dus deed ik midden op straat een enorme plas. Jenny liep nog een stukje met ons mee en ging er daarna ook weer vandoor. Wij gingen ook naar huis waar ik uitgebreid afgedroogd werd. Baasje vertrok ook weer en toen was ik weer gewoon alleen thuis op mijn dikke kussen in de hal. Het duurde niet lang, algauw kwam baasje weer thuis. Voorlopig was er voor mij geen loslopen meer bij. Alleen op sommige plekken waar we bijna geen andere honden tegen konden komen mocht ik weer los.

WORDT VERVOLGD…

Deel vier Chica’s verhaal

We reden weer verder…..

Toen we stopten en ik uit de auto stapte, keek ik recht in de ogen van zo’n vervelend harig klein beest, een kat noemen mensen ze, vreselijk. Ik gromde en blafte. De kat blies terug en rende weg. Mijn nekharen bleven overeind en ik wilde erachteraan maar daar was mijn baasje niet van gediend en ze trok me mee.

Ik liep achter mijn baasje aan een stenen trappetje op. Aan het einde van het trappetje was een deur, baasje deed de deur open en we gingen een huis binnen: vanaf dan mijn thuis, maar dat wist ik toen natuurlijk nog niet.

Ik liep door de gang meteen naar de openstaande tuindeur en ging naar buiten. Opeens zag ik een klein wit beestje met lange bruine oren en een klein staartje en ik stormde er keihard op af en ging kwispelend en zachtjes jankend voor het grote hok staan krabben. Mijn baasje vond dit blijkbaar niet goed en riep “hé” en pakte me vast en nam me mee naar binnen. Ik ging lekker op een groot kussen in de gang liggen en viel in slaap. Slapen deed ik heel erg veel. Slapen, eten en wandelen en langzaam steeds meer ook een beetje knuffelen met baasje.

Mijn vacht begon weer te glanzen en mijn ogen weer te glinsteren en de zichtbaarheid van mijn ribben verdween. Ik voelde me beter en beter. Ik ging heel veel wandelen en de grote mannen-baas die nooit echt een fan van honden was geweest vond mij stiekem ook heel erg leuk.

Ik hoefde me ook niet meer te verdedigen tegen andere hondjes en dingen. Ik kon aan andere hondjes snuffelen, dat was best fijn. Op een dag op een wandeling kwamen we iemand tegen, baasje was blij diegene te zien. Diegene had ook een hond, ook een vrouwtje net als ik, ze was ook even groot en had allemaal verschillende kleurtjes. Ik mocht haar wel. We gingen samen wandelen. Na die wandeling kwamen we ze nog heel erg vaak tegen. Ze was inmiddels echt mijn vriendinnetje geworden.

Het vrouwtje van mijn vriendinnetje gaf mijn baasjes tips over hoe ze met mij moesten omgaan. Het ging super en al gauw mocht ik los lopen. Dat was nog leuker. Nu kon ik heerlijk rennen en snuffelen waar ik maar wilde.

WORDT VERVOLGD…

De Pitbull

 Bij de pitbull denk ik aan een hele mooie sterke groep (want het is geen ras) honden die bij veel mensen een slecht imago heeft. Ik vind het juist geweldige honden en vind het heel leuk hoe Cesar Millan met zijn Daddy en Junior een hele andere kant van de Pitbull heeft laten zien dan wat veel mensen denken.

Nu in Katwijk een groep van zes Pitbull-achtige honden een labrador verscheurd hebben, ging ik er meer over nadenken. Waarom willen we nog steeds een “ras” fokken waar toch vaak ongelukken mee gebeuren? Het maakt voor een hond zelf toch niks uit als een bepaald ras verdwijnt? Ik vind niet dat honden verboden moeten worden of muilkorfplicht moeten krijgen omdat ze een bepaald “ras” zijn. In de geschiedenis van het fokken van honden zijn er zoveel rare dingen gebeurd. De Bulldog is gefokt vanuit een hond met abnormale ontwikkeling van het kraakbeen, waardoor een vorm van dwerggroei ontstaat wat de hond een disproportioneel lichaam geeft. De Bulldog heeft vaak veel problemen met gewrichten en ademen. Zo is er de Cavelier met te grote hersenen voor zijn schedel waardoor de hond veel pijn lijdt. En zo zijn er nog veel meer rassen met problemen.

De pitbull is gebruikt om te vechten en dat zit nu in het ras. Als je een Pitbull neemt, moet je de lijnen waarin deze is gefokt echt goed gaan onderzoeken om een hond te krijgen waar niet ergens het vechten in gefokt is… Ook denk ik dat mensen goed moeten inzien waar ze de hond voor nemen, als huishond? Als fokhond? Als werkhond? Zoveel mensen kopen nog steeds een hond zonder rekening te houden met de eigenschappen en behoeften van het ras dat ze kiezen en zoveel honden belanden om deze reden in het asiel of worden afgemaakt en dat breekt mijn hart. Als een ras verboden wordt en dat voorkomt dat er honden moeten worden ingeslapen of in het asiel terecht komen of dat de honden veel pijn lijden, vind ik het eigenlijk alleen maar positief. Ik vind het zelfs egoïstisch het niet te doen. Pitbulls hebben zo’n negatief imago dat veel mensen ze eng vinden en dat stralen die mensen ook naar die honden uit. Daar wordt een hond vast niet gelukkig van. Een hond met ademhalingsproblemen omdat wij het er schattig uit vinden zien… dat kan toch niet. En als het uiterlijk van de Pitbull zo geliefd is, moet er vast een manier zijn deze honden opnieuw te creëren op een gezonde manier. Zonder inteelt, zonder gedragsproblemen, zonder uiterlijke kenmerken die de hond pijn doen.

Deel drie Chica’s verhaal

Een tijdje later kwamen ze weer, en weer kwamen ze voor mij, het was een hete dag net als vandaag en ze namen me mee naar buiten zonder mijn opvangmama. De zon deed mijn bruine doffe vachtje glanzen. Het eerste stuk van de wandeling vond ik best wel eng, daarna ontspande ik. Het meisje was heel vrolijk en de vrouw ook, dat had ik al meteen door. We maakten een lange wandeling, ze maakten foto’s, filmpjes en lieten rare geluiden horen, maar ik trok me er niks van aan. Stiekem genoot ik wel van de aandacht, maar dat liet ik niet merken. Na een flink stuk gelopen en gerend te hebben gingen we weer terug naar mijn huis en zij gingen weer weg.

Ik had me er al bij neergelegd dat ze niet meer zouden komen om me mee te nemen. Op een dag hoorde ik op eens het geluid van een auto dat ik vaag herkende. Weer was het prachtig weer, ik zat lekker op de koude betegelde keukenvloer. De deurbel ging en mijn opvangpapa deed open. Ik hoorde stemmen en spitste mijn half scheve oren, die stemmen leek ik ook vaag te herkennen. En ja hoor, daar waren ze weer. Waarschijnlijk zouden ze me toch niet meenemen. Ze praatten wat met elkaar en het meisje pakte een hemelsblauwe halsband met kleine glinsterende steentjes en deed hem om mijn nek, toen klikte ze een lang dik roze touw er aan vast dat heel erg naar paard rook. Mijn opvangmama en -papa gaven me een aai en hun kindje staarde mij met grote ogen aan. De opvangmama was verdrietig.

Dit keer gingen we niet wandelen. We stapten in een klein donkergroen autootje nadat het meisje nog heel even op het land naast het huis gelopen had. En ik misschien wel voor het laatst daar even kon snuffelen. Eenmaal in de auto legde ik mijn grote kop op de schoot van het meisje.

Bij een drukke straat stopten we. Er was heel veel lawaai en er waren veel mensen. Ik kreeg wat water waar ik gewillig een paar kleine slokjes van nam. We liepen een stukje, ik vond het vreselijk, overal lawaai heel veel geurtjes en vooral heel veel mensen. Ik wist niet hoe ik dit zou overleven, jawel ik wist het wel, door mezelf te verdedigen, natuurlijk! Ik blafte en gromde naar van alles en nog wat. Het meisje was onzeker, ze wist niet zo goed wat ze ermee aan moest. Ze ging wat eten, ik keek haar heel lief aan maar helaas mijn lieve honden ogen leverden bij haar geen lekker hapje op. We liepen verder en de grote baas ging de andere kant op. Ergens op een koel plekje in een bosje gingen we op een houten bankje zitten.

Na een poosje gingen we weer naar de auto waar het grote baasje ook was. We stapten weer in en reden verder. Het was heel warm in de auto, ik was moe en ging maar weer lekker tegen mijn meisje aan liggen, ze streelde me zachtjes en ik knorde tevreden.

Deel twee Chica’s verhaal!

Vervolg…

Soms nam iemand ons mee om te wandelen. Daar genoot ik zo van dat ik weer een beetje hoop kreeg. Maar een jaar ging voorbij en nog één. Het waren eenzame jaren.

Op een dag werd ik in een kleiner hok gedaan samen met nog een hond. Ik werd met hok en al in een auto gezet, vreemde geuren vlogen aan me voorbij. Na een tijd rijden, stopten we ergens en werden we uit de auto gehaald. Er was heel veel lawaai en er waren heel veel mensen, dat vond ik maar niks. Het hok waar ik in zat werd van hot naar her gesjouwd en in een donkere ruimte gezet. Na een poosje hoorde ik een rare vervormde stem iets zeggen en toen kwam er heel veel lawaai, ik werd er misselijk van, dat ging gelukkig gauw weer over, en ik viel in slaap.

Opeens werd ik misselijk weer wakker geschud en ik voelde een schok. Ik werd weer uit de donkere ruimte gehaald. Ik kwam in een grote hal met weer veel lawaai en veel mensen. Mijn hok werd neergezet en opengemaakt er graaide een paar handen naar me en ik werd aan een touw gedaan. De mensen om me heen waren blij, dat voelde ik. Het was allemaal nogal overweldigend en ik herinner me er verder niet zoveel van.

Ik werd meegenomen naar een huis. Vertrouwen geven vond ik nog moeilijk maar bij hun was er meer rust dan ik in twee jaar ooit gehad had. Erg rustig was het alsnog niet want er waren nog 25 andere honden en een klein kindje. Maar ik kreeg vrijheid, ik kon rennen en spelen. En toen was het plots weer over. Ik ging naar een nieuw huis, van die tijd weet ik bijna niks meer maar ik weet wel dat ik het niet zo fijn vond, ik vertrouwde de mensjes niet, ik kon er niks aan doen maar het lukte me gewoon niet. Ik weet nog wel dat ze nog een hondje hadden: Scott, een zwart witte hond iets kleiner dan ik. Mij noemden ze daar Lynn. Maar het klikte niet dus na een aantal dagen ging ik weer terug naar “huis”

Daar bleef ik weer twee maanden waarin vrij weinig gebeurde, totdat er twee mensen op bezoek kwamen. Een blond meisje en een vrouw. De tuindeur werd opengedaan en ik moest van de tuintafel, waar ik altijd samen met mijn kleine witte vriendje op lag, af en werd in de keuken binnen gelaten. Ze kwamen dus blijkbaar voor mij. Ik besnuffelde het meisje en ze ging zitten.

Ze bleef rustig en besprong me niet meteen, ze aaide me zachtjes en ging weer staan. Mijn opvangmama, de twee nieuwe mensen en nog twee hondjes en ik gingen naar buiten. Ik rende er meteen vandoor genietend van mijn vrijheid. De mensen zeiden dat ze me mooi vonden. Het deed me niet zoveel, dat had ik vaker gehoord maar het leverde nooit wat op. WORDT VERVOLGD…!!!